Do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie słowa z blurba na tylnej stronie okładki, o najdłuższej życiowej drodze - z głowy do serca. Dłużej nie trzeba było mnie namawiać. Już nawet wyrażona przez autorkę nadzieja, że książka będzie dla czytelnika źródłem nadziei, wsparcia i inspiracją do ruszenia we własną drogę do szczęścia - nie była mi potrzebna. Filmów drogi nie lubię, wychodzić na drogę - często się boję, ale droga, w którą wyruszamy z autorką, ze swoimi wspomnieniami i myślami, wydawała mi się intrygująca i konieczna do przejścia. I nawet jesienna słota zachęca, żeby wybrać właśnie ten kierunek. Ciepła herbata, koc i książka. Jak już zaczęłam czytać, to przekonałam się, że wielu z nas przydadzą się również chusteczki. Może nie zawsze znajdziemy coś o sobie, o swoich dzieciach i bliskich, ale i tak wszystko, co pisze autorka pokazuje, w jak bardzo skomplikowanym świecie żyjemy i ile nieprzepracowanych emocji w sobie kryjemy. Polecam!